محمد ردا عریف نوشت:

از زمان تشکیل دولت چهاردهم ، جلسات مختلفی با کارشناسان و نخبگان در مورد مسئله نقص برگزار شد. به تازگی ، من در حال خدمت به گروهی از فارغ التحصیلان دانشگاه معتبر در سراسر جهان بودم که پس از فارغ التحصیلی به ایران بازگشتند.

در این جلسه ، من بعد از بازگشت از دانشگاه استنفورد ، تجربیات خود را گفتم. هنگامی که من در دانشگاه استنفورد بودم ، آنها هفتاد هزار دلار به من می دادند ، اما در اوایل اکتبر – هنگامی که جنگ تحمیلی آغاز شد – من صبح از پایان نامه خود دفاع کردم و در آن شب به ایران رفتم. به دلیل شرایط ناامن در آن زمان ، نتوانست به ایران پرواز کند ، پس از آنکه از کویته پاکستان در اتوبوس به تهران به پاکستان آمد.

از آن زمان ، آنها هر بار از من سؤال می کردند ، اگر دوباره به ایران باز می گردید؟ پاسخ من همیشه این بود که من به عنوان یک مسلمان قسم می خورم که اگر زمان بازگشت ، من همان مسیر را انتخاب می کنم. من به ایران برمی گشتم.

من فکر می کنم اگر این جوانان در دهه هشتاد به میدان نرسند ، امروز نمی آیند.

شاید کارشناسان دو یا سه دهه پیش بتوانند بگویند که از تجربیات آنها استفاده نشده است ، اما امروز ما این مشکلات را نداریم. البته سیستم بوروکراتیک خسته کننده است. در یکی از وزارتخانه های بخش برنامه ریزی و آمار ، ما می خواستیم از رایانه های شخصی استفاده کنیم ، اما مقاومت باورنکردنی و باورنکردنی را دیدیم. دلیل مقاومت آنها این بود که بگویند “شما می خواهید رایانه را جایگزین کنید.” ما در این شرایط کار کردیم. اما اکنون ، در بالاترین سطح ، ایده های جدید و عملی مورد استقبال قرار می گیرند ، به این معنی که نخبگان در نقطه فعلی سنگین هستند و دولت به آنها کمک می کند تا به خواسته های مردم پاسخ دهند.

من فکر می کنم نخبگان جهان اسلام باید به کشور خود بازگردند. تا زمانی که قوی نباشیم ، نمی توانیم کاری انجام دهیم. جاده غربی مسیر مثبت نخبگان نیست و مسیری که در تمدن آن رشد می کند ، کشت غزه است.